Van campinggids tot kant-en-klare kampeerplek

Van campinggids tot kant-en-klare kampeerplek: hoe de verrassing uit kamperen verdween

Vroeger. Vroeger was alles beter, zeker niet. Het woord alleen al klinkt tegenwoordig alsof je het over de prehistorie hebt. Maar ik bedoel de tijd vóór het internet. De tijd waarin je nog geen 37 tabs open had staan met reviews, dronebeelden en meningen van wildvreemden over elk grassprietje op een camping. De tijd waarin kamperen nog écht een avontuur was. Kortom van campinggids tot kant-en-klare kampeerplek, hoe kon het zover komen?

Als je vroeger op vakantie wilde naar een camping, had je één heilig attribuut: de campinggids. Zo’n dik boek met dun papier, kleine foto’s in matige kwaliteit en korte beschrijvingen die je vooral zelf moest interpreteren. “Rustige camping in natuurrijke omgeving.” Wat is rustig? Hoe natuurrijk? Hoe ziet het sanitair eruit? Geen idee. Dat was nu juist de charme.

Soms kon je een camping een brief schrijven om te reserveren. Met pen. Op papier. In een envelop. Met een postzegel erop. En dan begon het grote wachten. Je stuurde netjes je brief op, met de data erbij en het aantal personen, en dan hoopte je dat het goed ging. Een bevestiging? Die kwam vaak gewoon niet. Dus je vertrok in de zomer met een kloppend hart richting Frankrijk, in de hoop dat er ergens een plekje voor je banden en tent of caravan was gereserveerd. En als je dan aankwam en het bleek niet goed te zijn gegaan? Dan reed je door. Dat hoorde erbij.

Bellen was ook een optie, maar dat was een avontuur op zich. Zeker als het om Frankrijk ging. Je sprak een woordje schoolfrans, de campinghouder sprak geen Engels en samen probeerde je met handen en voeten duidelijk te maken dat je in augustus een plek wilde “pour une tente, deux adultes et deux enfants”. Je wist nooit zeker of de boodschap was overgekomen. Maar ach, dat hoorde bij de voorpret.

En toen… toen kwam het internet.

In het begin was dat nog spannend. Langzaam verschenen de eerste websites van campings. Eén of twee foto’s, vaak korrelig, maar je kon ineens zien waar je ongeveer terecht zou komen. Je kon een formulier invullen en soms zelfs al per e-mail een bevestiging krijgen. Dat voelde als pure luxe. Geen brieven meer schrijven, geen language barrier aan de telefoon. Alles werd iets overzichtelijker, iets voorspelbaarder.

En dat was prima. Echt waar. Het internet heeft het boeken van vakanties zonder twijfel gemakkelijker gemaakt. Het gaf meer zekerheid, meer duidelijkheid, meer keuze. Maar ergens onderweg is het ontspoord. Volledig ontspoord.

Want tegenwoordig is het hek van de dam. Social media, Pinterest, Snapchat, TikTok, Facebookgroepen, Google Reviews, 3D-plattegronden, dronebeelden en virtuele rondleidingen: alles is te vinden. Werkelijk alles. Nog voordat je ook maar één haring in de grond hebt geslagen, heb je de camping al honderd keer gezien — vanuit elke mogelijke hoek. En zo ging het dus van campinggids tot kant-en-klare kampeerplek.

De huidige generatie lijkt er heilig van overtuigd dat alles vooraf vast moet liggen. Tot op de vierkante meter nauwkeurig. Met regelmaat zie je op Facebook vragen voorbij komen als: “Heeft iemand ervaring met plaatsnummer 247 op camping X? Hoe is het uitzicht?” Of: “Ligt plek 113 veel in de schaduw na 16:00 uur?” En dan komen er ook nog mensen die daar serieus antwoord op geven. Inclusief foto’s. Vanuit zes verschillende hoeken.

Te. Gek. Voor. Woorden.

Waar is het mis gegaan?

Wat is er gebeurd met verrassing? Met ontdekken? Met dat kleine stukje onzekerheid dat een vakantie juist leuk maakt? Alles moet tegenwoordig voorgekauwd worden. Niets mag meer aan toeval worden overgelaten. Zelfs de zon lijkt soms al gereserveerd te moeten worden.

Iedereen heeft het megadruk. Dat hoor je continu. En dus moet die vakantie perfect zijn. Want er is maar weinig tijd om te ontspannen, dus alles moet kloppen. De plek moet goed zijn, het uitzicht perfect, het zwembad op de juiste afstand, WiFi sterk genoeg en het restaurant aanbevolen door minimaal vijftig mensen met een glossy profielfoto. En ik begrijp het, echt waar, maar zijn we nu echt zo ver gegaan dat we op Facebook om advies gaan vragen voor een kampeerplek? Een stukje gras. Waar je zelf je tent op zet. En waar je zelf je stoel neerzet. Maar ook waar je zelf je uitzicht creëert door gewoon te gaan zitten en te kijken.

En dan hebben we het nog niet eens over de eindeloze vragen over wat je “moet” zien of doen op vakantie. “Wat zijn de bezienswaardigheden in plaats X?” “Welke uitstapjes zijn een must?” Serieus: tik in Google “bezienswaardigheden + plaatsnaam” en je hebt binnen 0,3 seconde een complete top 10. Inclusief openingstijden, parkeermogelijkheden en de beste koffieplek in de straat ernaast. Maar nee, ook dat moet weer via social media bevestigd worden, liefste met persoonlijke aanbevelingen. Want we nemen blijkbaar niets meer zelf waar.

De websites van campings zijn tegenwoordig trouwens mooier dan ooit. Professionele foto’s, filmpjes, interactieve plattegronden, virtuele tours. Je kunt precies zien hoe het sanitair eruitziet, hoe groot de plaatsen zijn, waar de zon opkomt en ondergaat. Werkelijk alles kan je eruit afleiden wat je maar nodig hebt. Je kúnt tegenwoordig zelfs zien waar je handdoek komt te liggen nog voordat je hem uit de kast hebt gehaald.

Wat is er met je eigen gevoel gebeurd?

Dus waarom toch die eindeloze onzekerheid? Waarom moeten anderen altijd bevestigen wat je zelf al ziet? Waar is dat vertrouwen in je eigen gevoel gebleven?

Misschien is dat wel de kern van het hele verhaal. We vertrouwen ons gevoel niet meer. We laten het vervangen door meningen van mensen die we niet kennen, met andere wensen, andere verwachtingen en andere maatstaven. Wat voor de één een “rustige plek” is, is voor de ander een saai oord. Wat voor de één “levendig” is, is voor de ander chaos. En toch nemen we die meningen klakkeloos over.

Terwijl kamperen juist draait om loslaten. Om improviseren. Om aankomen, rondkijken en denken: “Dit is het.” Of juist: “Dit is het niet, we rijden nog even door.” Het draait om het onverwachte. Om dat ene mooie plekje dat je nooit had gevonden als je alles vooraf had dichtgetimmerd.

Boek gewoon die vakantie. Kijk naar de website. Lees gerust een paar reviews. Maar durf ook weer eens te vertrouwen op je eigen intuïtie. Laat niet alles voorkauwen. Laat ruimte voor toeval. Voor verrassing. Voor het onbekende.

Want de mooiste herinneringen ontstaan zelden op plek 247 met uitzichtgarantie. Die ontstaan juist op die ene plek waarvan je niet wist dat hij bestond. Waar je per ongeluk aankwam. Waar de zon nét goed stond. En waar je achteraf denkt: “Wat zijn we blij dat we dit niet van tevoren wisten.”

Misschien is dat wel de grootste luxe die we onszelf weer mogen gunnen: niet alles vooraf willen weten. Gewoon gaan. Net als vroeger.

Heb een fijne, geregisseerde vakantie